اغلب فقدان یا خساراتی را که در زمان حال برای پذیرش آن مشکل داریم، می‌تواند به ما کمک کند تا با فقدان‌ها یا خسارات گذشته که هنوز ما را اذیت می‌کنند، بهتر کنار بیاییم. پذیرش یک امر “همه یا هیچ” نیست و لزوماً همه به یکباره اتفاق نمی‌افتد. هم مانند خیلی دیگر از درس‌هایی که در بهبودی گرفته‌ایم، همیشه راهی برای یادگیری مسائلی که همراه با درد نیست وجود دارد، که البته اکثراً دیر به یادشان می‌افتیم.

هر قدر بیشتر از خود شناخت پیدا کنیم، بهتر قادر خواهیم بود، دورنمای شخصی خود را از امید را ترسیم کنیم. در همان حال باید به خاطر داشته باشیم که دورنما و تصویر ما از خود تنها نیم نگاهی است به اراده نیروی برتر برای ما. در حالی که به دنبال هدفمان هستیم، ممکن است ببینیم در شرایط و مقامی هست که حتی تصورش هم را نمی‌کنیم همه چیز امکان دارد، اما باید برای آن ریسک کنیم .و ممکن است بعضی مواقع هم شکست را تجربه نماییم .حتی زمانی که با سرزمین می‌خوریم، باید دوباره بلند شویم و به جلو حرکت کنیم.

این نیز قسمتی از سفر است. ترس ما از حقیقت کمتر و کمتر می‌شود. اما با ایستادن، را کد بودن و اینکه صبر کنیم تا بهبودی برایمان پیش بیاید بجایی نخواهد رسید. ما باید یاد بگیریم، رشد کنیم، ببخشیم، خلق کنیم و باز هم در جلسات شرکت کنیم.

دورنمای امید 

تمرین پذیرش عشق و مهربانی به ما 

کند تا خود را بی قید و شرط