در هنگام مصرف داروهای مخدر دو نوع واکنش مهم در بدن افراد به وجود می‌آید که می‌توان عواقب وخیمی را برای فرد به همراه داشته باشد. این دو واکنش تحمل و تحمل معکوس( حساسیت )هستند.

تحمل به معنای کاهش اثربخشی دارو در هنگام مصرف طولانی است در این حالت فرد دیگر با مصرف مقادیر اولیه احساسی را که قبلاً کسب می‌کرد به دست نمی‌آورد و به همین دلیل برای کسب لذت قبلی به ناچار مقدار مصرف دارو را افزایش می‌دهد. لازم به ذکر است که تحمل نسبت به همه داروها این مخدر به وجود می‌آید اما دوره و شدت تحمل بر هر دارو متفاوت است.

برای مثال تحمل به سیگار (نیکوتین )و یا داروهای استنشاقی مثل( چسب) بسیار زود به وجود آمده و در طول روز ممکن است چند بار به وجود آید، ولی به همان سرعت که به وجود می‌آید از بین هم می‌رود و به همین دلیل سیگاری ها معمولاً سیگار اولی را در هر روز بهتر از سایر سیگارها می‌دانند.

در مورد تریاک و هروئین، چون تحمل نسبت به همه اثرات این داروها به وجود نمی‌آید، ممکن است که فرد مصرف کننده به مقداری از این داروها را استفاده کند که دچار مسمومیت شده و حتی جان خود را نیز از دست بدهد.

حساسیت که آن را ولع یا وسوسه دارویی نیز می‌نامند، حالتی است که در آن فرد به معتاد متدی از استفاده از داروی مخدر به هر دلیلی منع شده است. در این هنگام (معمولا حدود دو ماه پس از ترک)، مقادیر بسیار اندکی داروی مخدر می‌تواند پاسخ‌های شدیدی را در فرد القا کند این پاسخ آنقدر شدید است که تنها با دفعات اولیه مصرف مواد مخدر قابل مقایسه است.

خطر بزرگی که افراد معتاد را که ترک کرده و دوباره به مصرف مواد روی می‌آورند تهدید می‌کند آن است که در هنگام ترک معمولاً در بدن فرد معتاد نسبت به داروی مخدر تحمل ایجاد شده است و این فرد مقادیر بیشتری از دارای مخدر را مصرف می‌کند. پس از ترک این تحمل از بین رفته و بدن فرد وارد یک مرحله زندگی عادی و طبیعی شده است.

در این حالت فرد معتاد با پیشینه‌ای که دارد مقادیر قبل از ترک مصرف کرده و به همین دلیل نیز دچار مسمومیت می‌شود آمار نشان می‌دهد که اغلب مرگ و میر ناشی از مصرف مواد مخدر در کسانی است که یک دوره ترک را طی کرده و دوباره به مصرف مواد مخدر روی می‌آورند.